Wpisy archiwalne w miesiącu
Lipiec, 2022
| Dystans całkowity: | 869.89 km (w terenie 0.00 km; 0.00%) |
| Czas w ruchu: | 56:31 |
| Średnia prędkość: | 15.39 km/h |
| Maksymalna prędkość: | 60.39 km/h |
| Liczba aktywności: | 13 |
| Średnio na aktywność: | 66.91 km i 4h 20m |
| Więcej statystyk | |
Dystans117.24 km Czas06:11 Vśrednia18.96 km/h VMAX36.00 km/h
SprzętMerida TFS 900
Do Warszawy
Kończymy naszą podróż. Na dziś nie mam już żadnych miejsc do zwiedzania. Znajdujemy się na płaskim jak stół Mazowszu, na turystycznej pustyni. Tu już nic nie ma. Tu można już tylko jechać. Więc jedziemy - prosto do Warszawy.
Sady, sady, sady. Czy pod Warszawą jest coś innego prócz sadów?
I tak przez cały dzień...
Sady, sady, sady. Czy pod Warszawą jest coś innego prócz sadów?
I tak przez cały dzień...
Dystans94.32 km Czas05:37 Vśrednia16.79 km/h VMAX60.39 km/h
SprzętMerida TFS 900
Szydłowiec
Nie zaglądamy do dużych miast, więc ominęliśmy Kielce od zachodu i jedziemy dalej na północ. Robi się coraz bardziej płasko, więc i dzienne przebiegi rosną. Zwiedzania też coraz mniej. Dziś na chwilę zaglądamy do pałacu w Oblęgorku, który był darem społeczeństwa polskiego dla Henryka Sienkiewicza. Teraz znajduje się tam muzeum. Potem wbijamy się w Puszczę Świętokrzyską, by obejrzeć osobliwe skały zwane "Piekło Pod Niekłaniem" i stamtąd jedziemy do Szydłowca. Na koniec dnia szerokim łukiem omijamy Radom i znajdujemy nocleg nad rzeką Radomka.
Pałac w Oblęgorku. Pałac został kupiony dla Henryka Sienkiewicza w 1900 roku z okazji 25-lecia pracy literackiej. Pieniądze na zakup pochodziły ze zbiórki.
Pałac w Oblęgorku. Widok od strony ogrodu.
Pałac w Oblęgorku - wnętrza.
Pałac w Oblęgorku - wnętrza.
Skałki "Piekło pod Niekłaniem".
Skałki "Piekło pod Niekłaniem".
.
Skałki "Piekło pod Niekłaniem".
Zamek w Szydłowcu.
Ratusz miejski w Szydłowcu.
Pałac w Oblęgorku. Pałac został kupiony dla Henryka Sienkiewicza w 1900 roku z okazji 25-lecia pracy literackiej. Pieniądze na zakup pochodziły ze zbiórki.
Pałac w Oblęgorku. Widok od strony ogrodu.
Pałac w Oblęgorku - wnętrza.
Pałac w Oblęgorku - wnętrza.
Skałki "Piekło pod Niekłaniem".
Skałki "Piekło pod Niekłaniem".
.
Skałki "Piekło pod Niekłaniem".
Zamek w Szydłowcu.
Ratusz miejski w Szydłowcu.
Dystans82.42 km Czas04:55 Vśrednia16.76 km/h VMAX42.17 km/h
SprzętMerida TFS 900
Skansen w Tokarni i zamek Chęciny
Zgodnie z prognozą deszcze przeszły i znów mamy ładną pogodę. Kontynuujemy naszą podróż. Dziś w planie dwa miejsca: skansen w Tokarni oraz zamek w Chęcinach. Szczególnie ten skansen był dla mnie wielkim zaskoczeniem. Nigdy tu nie byłem Pomysł, że akurat tu podjedziemy pojawił się dzień wcześniej podczas przeglądania mapy. Nie byłem przygotowany na to, co zastaniemy. A okazało się, że skansen jest ogromny! Mnóstwo chat ustawionych tematycznie w wioski. Nie ogląda się tego jak eksponatów w muzeum, tylko ma się wrażenie, jakby to wszystko stało tam od zawsze. Że nigdy nie zostało przeniesione. Że to my przenieśliśmy się w czasie. Do tego wszystko opisane. Można by tam chodzić nawet przez cały dzień i wciąż byłoby co oglądać. Tak się zagubiliśmy w tym skansenie, że ledwo zdążyliśmy do zamku, odwiedzając go tuż przed zamknięciem kas.
Przez Ponidzie.
Ruiny zamku rycerskiego w Sobkowie. Ten zamek nie był w planie. Po prostu wyskoczył nagle przy drodze, więc i do niego zajrzeliśmy.
Ruiny zamku rycerskiego w Sobkowie.
Zamek w Sobkowie przekształcony na hotel i restaurację. Całkiem przyjemne miejsce.
Skansen w Tokarni. Ten z prawej to jeden z najstarszych domów w skansenie, z ok 1800 roku.
Skansen w Tokarni. Domy porozstawiane jak w prawdziwej wsi.
Skansen w Tokarni. Ogromny teren. W ogóle nie ma wrażenia, że to muzeum, a nie oryginalna wieś.
Skansen w Tokarni. Oryginalne chałupy w oryginalnym krajobrazie.
Skansen w Tokarni.
Zabytkowy budynek gospodarczy z oborą, stajnią i szopą. A w środku... konie. To naprawdę tylko muzeum?
Nie mogło zabraknąć też kościoła. Został przeniesiony z Rogowa i pochodzi z 1763 roku.
Wieś jak malowana.
I oczywiście wnętrza. Wszędzie można wejść i coś zobaczyć. I chociaż wnętrza nie są rekonstrukcją konkretnej chaty, a tak jakby oddzielną ekspozycją "jak to kiedyś wyglądało", to i tak jest co oglądać. Na zdjęciu apteka z XIX wieku.
A to rekonstrukcja sklepu z lat 30. XX wieku.
Wnętrze domu krawca z okresu międzywojennego.
Typowe wnętrze chałupy z lat 50. XX wieku. Dobra. Dość tych fotek. Skansen w Tokarni jest naprawdę wdzięcznym obiektem do zdjęć. Można ich tu zrobić mnóstwo.
Widok na zalesione wzgórze zamku w Chęcinach. To zalesienie to wymysł międzywojenny. Wcześniej zamek stał na skałach, których teraz już zupełnie nie widać.
Zamek Chęciny. Widok z zachodniej wieży na wschód...
...i ze wschodniej wiezy na zachód.
Przez Ponidzie.
Ruiny zamku rycerskiego w Sobkowie. Ten zamek nie był w planie. Po prostu wyskoczył nagle przy drodze, więc i do niego zajrzeliśmy.
Ruiny zamku rycerskiego w Sobkowie.
Zamek w Sobkowie przekształcony na hotel i restaurację. Całkiem przyjemne miejsce.
Skansen w Tokarni. Ten z prawej to jeden z najstarszych domów w skansenie, z ok 1800 roku.
Skansen w Tokarni. Domy porozstawiane jak w prawdziwej wsi.
Skansen w Tokarni. Ogromny teren. W ogóle nie ma wrażenia, że to muzeum, a nie oryginalna wieś.
Skansen w Tokarni. Oryginalne chałupy w oryginalnym krajobrazie.
Skansen w Tokarni.
Zabytkowy budynek gospodarczy z oborą, stajnią i szopą. A w środku... konie. To naprawdę tylko muzeum?
Nie mogło zabraknąć też kościoła. Został przeniesiony z Rogowa i pochodzi z 1763 roku.
Wieś jak malowana.
I oczywiście wnętrza. Wszędzie można wejść i coś zobaczyć. I chociaż wnętrza nie są rekonstrukcją konkretnej chaty, a tak jakby oddzielną ekspozycją "jak to kiedyś wyglądało", to i tak jest co oglądać. Na zdjęciu apteka z XIX wieku.
A to rekonstrukcja sklepu z lat 30. XX wieku.
Wnętrze domu krawca z okresu międzywojennego.
Typowe wnętrze chałupy z lat 50. XX wieku. Dobra. Dość tych fotek. Skansen w Tokarni jest naprawdę wdzięcznym obiektem do zdjęć. Można ich tu zrobić mnóstwo.
Widok na zalesione wzgórze zamku w Chęcinach. To zalesienie to wymysł międzywojenny. Wcześniej zamek stał na skałach, których teraz już zupełnie nie widać.
Zamek Chęciny. Widok z zachodniej wieży na wschód...
...i ze wschodniej wiezy na zachód.
Dystans17.81 km Czas01:18 Vśrednia13.70 km/h VMAX33.80 km/h
SprzętMerida TFS 900
Busko-Zdrój
Jedziemy przez Ponidzie do Buska-Zdroju. Na dziś zapowiadają powrót deszczowej pogody, więc planujemy zrobić sobie w Busku przerwę. Nigdzie się nam nie spieszy, nie musimy jechać w deszczu. Po drodze zatrzymujemy się w niewielkiej wiosce o dziwnej nazwie Chotel Czerwony. Wznosi się tam gotycki kościół ufundowany przez... Jana Długosza. Od wczoraj gdzie nie pojedziemy, tam wyskakuje nam Długosz. Nawet w takim Chotlu.
Rezerwat przyrody "Przęślin", czyli największe na świecie odsłonięte kryształy gipsu. Geologiem nie jestem, ale zobaczyć można. Do tej pory nie wiedziałem, że gips w ogóle występuje naturalnie w takiej formie.
Średniowieczny kościół w Chotlu Czerwonym ufundowany przez Jana Długosza.
Kościół w Chotlu Czerwonym znajduje się na gipsowym wzgórzu, w którym znajduje się jaskinia zwana "Kuchnią Proboszcza" Wewnątrz podobno podziwiać można kryształy gipsu, ale wejście jest zakratowane.
Figura św. Andrzeja Apostoła w Gluzach.
Park zdrojowy w Busku-Zdroju. Park ładny, ale kuracjusze mają tam przechlapane. W kilku miejscach zamontowano głośniki, z których w kółko leci ten sam śpiew ptaków. Lubię śpiew ptaków, ale nie w takiej formie! Od razu da się wyczuć, że jest to sztuczne, a po chwili słuchania nawet męczące.
Pomnik Wojtka Belona w Busku-Zdroju.
Rezerwat przyrody "Przęślin", czyli największe na świecie odsłonięte kryształy gipsu. Geologiem nie jestem, ale zobaczyć można. Do tej pory nie wiedziałem, że gips w ogóle występuje naturalnie w takiej formie.
Średniowieczny kościół w Chotlu Czerwonym ufundowany przez Jana Długosza.
Kościół w Chotlu Czerwonym znajduje się na gipsowym wzgórzu, w którym znajduje się jaskinia zwana "Kuchnią Proboszcza" Wewnątrz podobno podziwiać można kryształy gipsu, ale wejście jest zakratowane.
Figura św. Andrzeja Apostoła w Gluzach.
Park zdrojowy w Busku-Zdroju. Park ładny, ale kuracjusze mają tam przechlapane. W kilku miejscach zamontowano głośniki, z których w kółko leci ten sam śpiew ptaków. Lubię śpiew ptaków, ale nie w takiej formie! Od razu da się wyczuć, że jest to sztuczne, a po chwili słuchania nawet męczące.
Pomnik Wojtka Belona w Busku-Zdroju.
Dystans66.49 km Czas04:04 Vśrednia16.35 km/h VMAX53.86 km/h
SprzętMerida TFS 900
Najmniejsze miasta w Polsce
Na dzień dobry przeprawiamy się przez Dunajec do Otfinowa. Płyniemy niewielkim promem napędzanym prądem rzeki. Kiedyś takich konstrukcji na polskich rzekach było sporo, teraz ich liczba szybko się zmniejsza. Trzeba korzystać póki jeszcze są. Po drugiej stronie rzeki chcemy odwiedzić Zalipie, by obejrzeć tamtejsze malowane domy, a potem zamierzamy drugim promem przepłynąć przez Wisłę do Opatowca. Tu też miał pływać podobny prom, ale zastajemy przeprawę nieczynną. Nie wiadomo dlaczego. Prom stoi na brzegu, ale nie pływa. Być może to wpływ nowego mostu otwartego ledwie dwa lata temu w pobliskim Nowym Korczynie? Tam też wcześniej był prom. Widocznie most za jednym zamachem skasował dwie przeprawy. Nie mamy wyjścia, jedziemy do Nowego Korczyna, a potem lewym brzegiem Wisły wracamy do Opatowca. Opatowiec jest najmniejszym miastem w Polsce. Według Wikipedii ma tylko 336 mieszkańców. Przed odzyskaniem praw miejskich, czyli do 2019 roku najmniejszym miastem Polski była Wiślica (503 mieszkańców). Wiślica też leży w pobliżu, więc jest trzecim miastem, do którego dziś zaglądamy. Nowy Korczyn, który odwiedziliśmy jako pierwszy, może nie jest i nigdy nie był najmniejszy, ale klasyfikuje się przy końcu stawki (ok. 1000 mieszkańców).
Przeprawa promowa w Otfinowie.
Zalipie - kraina malowanych domów.
Zalipie. Tak naprawdę, to ten dom nie stoi w Zalipiu, tylko w Niwkach. Zalipie to tylko symbol. Malowane domy porozrzucane są po okolicznych wioskach.
Zalipie. Naprawdę starych, malowanych domów, to tam za wiele nie ma. A szkoda.
Zalipie - kraina malowanego wszystkiego. Malarki z Zalipia jak się rozpędzą, to nie tylko domy malują.
Zalipie - kraina malowanego wszystkiego.
Zalipie. Kraina malowanego wszystkiego.
Naprawdę wszystkiego.
Ale to tak wszystkiego wszystkiego. W środku, w domach też wszystko pomalowane. Niektóre malarki chętnie zapraszają do siebie, pokazują, opowiadają, czasem coś sprzedają.
Zielony rynek w Nowym Korczynie.
Taka mała ciekawostka. W Nowym Korczynie jest dom Jana Długosza. Nie tego Jana, o którym wszyscy myślą, ale jego ojca, też Jana. Był starostą w Nowym Korczynie. Dom z zewnątrz nie wygląda jakoś zabytkowo, dopiero wnętrza, a dokładniej sklepienia udowadniają, że ta rudera nie ma 100 lat, jak się wydaje, lecz co najmniej 700!
Zielony rynek w Opatowcu, najmniejszym mieście w Polsce.
Nieczynna przeprawa promowa w Opatowcu, w miejscu, w którym Dunajec wpada do Wisły.
Zielony rynek w Wiślicy. Do najmniejszych miast w Polsce betonoza jeszcze nie dotarła.
Kolejny dom Jana Długosza, tym razem tego właściwego, naszego kronikarza. Wzniósł go dla kanoników i wikariuszy wiślickich.
Przeprawa promowa w Otfinowie.
Zalipie - kraina malowanych domów.
Zalipie. Tak naprawdę, to ten dom nie stoi w Zalipiu, tylko w Niwkach. Zalipie to tylko symbol. Malowane domy porozrzucane są po okolicznych wioskach.
Zalipie. Naprawdę starych, malowanych domów, to tam za wiele nie ma. A szkoda.
Zalipie - kraina malowanego wszystkiego. Malarki z Zalipia jak się rozpędzą, to nie tylko domy malują.
Zalipie - kraina malowanego wszystkiego.
Zalipie. Kraina malowanego wszystkiego.
Naprawdę wszystkiego.
Ale to tak wszystkiego wszystkiego. W środku, w domach też wszystko pomalowane. Niektóre malarki chętnie zapraszają do siebie, pokazują, opowiadają, czasem coś sprzedają.
Zielony rynek w Nowym Korczynie.
Taka mała ciekawostka. W Nowym Korczynie jest dom Jana Długosza. Nie tego Jana, o którym wszyscy myślą, ale jego ojca, też Jana. Był starostą w Nowym Korczynie. Dom z zewnątrz nie wygląda jakoś zabytkowo, dopiero wnętrza, a dokładniej sklepienia udowadniają, że ta rudera nie ma 100 lat, jak się wydaje, lecz co najmniej 700!
Zielony rynek w Opatowcu, najmniejszym mieście w Polsce.
Nieczynna przeprawa promowa w Opatowcu, w miejscu, w którym Dunajec wpada do Wisły.
Zielony rynek w Wiślicy. Do najmniejszych miast w Polsce betonoza jeszcze nie dotarła.
Kolejny dom Jana Długosza, tym razem tego właściwego, naszego kronikarza. Wzniósł go dla kanoników i wikariuszy wiślickich.
Dystans74.57 km Czas04:39 Vśrednia16.04 km/h VMAX56.44 km/h
SprzętMerida TFS 900
Nowy Wiśnicz
Z samego rana wjeżdżamy do Wiśnicza. Nawet trochę za wcześnie, bo zamek jeszcze jest zamknięty i musimy czekać. W parku jemy śniadanie, potem zwiedzanie zamku i dworku Koryznówka. Gdy ruszamy dalej, znów mamy południe. Aż trudno uwierzyć, że spędziliśmy w Wiśniczu tyle godzin! Później jedziemy asfaltami na wschód, do wioski Dębno, gdzie zwiedzamy średniowieczny kościół i zamek. Do wnętrz zamku już nie udaje się nam wejść. Czynny jest tylko do 16:00, ale ostatnie wejście jest możliwe godzinę przed zamknięciem. Nie mieliśmy szans. Od tego miejsca zmieniamy kierunek jazdy i jedziemy na północ zupełnie zjeżdżając z gór.
Wczorajszy wieczorny deszcz nic nie zmienił. Upał jest dalej taki, jak był, W jakimś sklepie słuchamy opowieści o zalanych piwnicach i zerwanych dachach. To było aż tak? Nie wyglądało na taką nawałnicę. Przez cały dzień nie widzimy żadnych skutków burzy. Aż do wieczora. Nasza trasa prowadzi szutrówką przez las. Krótki odcinek, ledwie 2 km, ale okazuje się całkowicie nieprzejezdny. Las leży. Drzewa powyrywane z korzeniami i połamane. Ledwo się nam przez to udaje przedrzeć.
Zamek w Nowym Wiśniczu.
Zamek w Nowym Wiśniczu.
Dziedziniec zamku w Nowym Wiśniczu.
Wnętrza zamku w Nowym Wiśniczu.
Dworek "Koryznówka" w Nowym Wiśniczu. Często przebywał tu Jan Matejko, więc dziś stał się małym muzeum poświęconym artyście.
Wnętrze dworku "Koryznówka". Całe wyposażenie jest oryginalne i pamięta czasy Jana Metejki.
Zamek w Dębnie.
Skutki wczorajszej nawałnicy.
To niby miała być droga, ale zniknęła pod leżącymi drzewami.
Wczorajszy wieczorny deszcz nic nie zmienił. Upał jest dalej taki, jak był, W jakimś sklepie słuchamy opowieści o zalanych piwnicach i zerwanych dachach. To było aż tak? Nie wyglądało na taką nawałnicę. Przez cały dzień nie widzimy żadnych skutków burzy. Aż do wieczora. Nasza trasa prowadzi szutrówką przez las. Krótki odcinek, ledwie 2 km, ale okazuje się całkowicie nieprzejezdny. Las leży. Drzewa powyrywane z korzeniami i połamane. Ledwo się nam przez to udaje przedrzeć.
Zamek w Nowym Wiśniczu.
Zamek w Nowym Wiśniczu.
Dziedziniec zamku w Nowym Wiśniczu.
Wnętrza zamku w Nowym Wiśniczu.
Dworek "Koryznówka" w Nowym Wiśniczu. Często przebywał tu Jan Matejko, więc dziś stał się małym muzeum poświęconym artyście.
Wnętrze dworku "Koryznówka". Całe wyposażenie jest oryginalne i pamięta czasy Jana Metejki.
Zamek w Dębnie.
Skutki wczorajszej nawałnicy.
To niby miała być droga, ale zniknęła pod leżącymi drzewami.
Dystans45.28 km Czas03:24 Vśrednia13.32 km/h VMAX54.66 km/h
SprzętMerida TFS 900
Dobczyce
Od początku podróży dzień w dzień mamy ponad 30°C. Oczywiście w cieniu, ale podczas jazdy tego cienia nie ma za wiele. Słońce spala mnie na wiór, a mi w ogóle nie chce się jechać. Co innego posiedzieć pod sklepem przy jakimś radlerku. O, to inna bajka. Albo w grubych murach jakiegoś zamku. Od razu przyjemniej. Opóźniam podróż jak tylko mogę. Coraz więcej czasu poświęcamy na postoje, coraz mniej na jazdę. Wczoraj i dziś to już całkiem patologia, nawet 50 km nie zrobiliśmy. Dziś głównym (a w zasadzie jedynym) celem były Dobczyce. Miasto niezbyt ciekawe, na wzgórzu średniej urody zamek, kilka zabytkowych chałup zwanych skansenem i kawałek muru. To wszystko, całe Dobczyce. Niewiele do oglądania, niewiele do zwiedzania, a spędziliśmy w Dobczycach ponad 4 godziny. No w ogóle nie chce się jechać.
Zamek w Dobczycach. Oczywiście odbudowany, bo z oryginalnego niewiele zostało.
Kilka chałup pod zamkiem, które udają skansen. Nawet ciekawsze to od samego zamku.
Kawałek murów obronnych dawnych Dobczyc. Też zbudowane na nowo. Otaczają... nic. Po dawnych Dobczycach pozostał tylko zarośnięty plac i dwa stare domy. Dzisiejsze Dobczyce przeniosły się na dół, do stóp góry, na której kiedyś się wznosiły.
Pod koniec dnia zaczęła gonić nas wielka, ciemna chmura. To jeszcze nie front, nie zmiana pogody, ale potężna burza. Chowamy się przed nią w wiosce Czyżyczka w sklepie "U Bogusi". Okazuje się, że sklep na tyłach ma nawet bar. Wprowadzamy rowery do środka i rozsiadamy się przy piwie. Początkowo bar jest prawie pusty, ale z czasem schodzą się miejscowi. Jeden przynosi nawet akordeon. Robimy wielkie oczy, a tu okazuje się, że pani Bogusia ma dziś urodziny, a oni zamierzają je uczcić. Czekają tylko aż zamknie sklep. Jak miło :) Moglibyśmy nawet zostać, ale trzeba znaleźć coś do spania. Przez myśl przeszło nam nawet żeby noc spędzić tutaj, ale nie wiadomo jak długo przeciągnie się impreza i jak bardzo się rozwinie.
Potężna ulewa i burza przechodzi nad wioską Czyżyczka.
Szykuje się impreza z okazji urodzin pani Bogusi.
Zamek w Dobczycach. Oczywiście odbudowany, bo z oryginalnego niewiele zostało.
Kilka chałup pod zamkiem, które udają skansen. Nawet ciekawsze to od samego zamku.
Kawałek murów obronnych dawnych Dobczyc. Też zbudowane na nowo. Otaczają... nic. Po dawnych Dobczycach pozostał tylko zarośnięty plac i dwa stare domy. Dzisiejsze Dobczyce przeniosły się na dół, do stóp góry, na której kiedyś się wznosiły.
Pod koniec dnia zaczęła gonić nas wielka, ciemna chmura. To jeszcze nie front, nie zmiana pogody, ale potężna burza. Chowamy się przed nią w wiosce Czyżyczka w sklepie "U Bogusi". Okazuje się, że sklep na tyłach ma nawet bar. Wprowadzamy rowery do środka i rozsiadamy się przy piwie. Początkowo bar jest prawie pusty, ale z czasem schodzą się miejscowi. Jeden przynosi nawet akordeon. Robimy wielkie oczy, a tu okazuje się, że pani Bogusia ma dziś urodziny, a oni zamierzają je uczcić. Czekają tylko aż zamknie sklep. Jak miło :) Moglibyśmy nawet zostać, ale trzeba znaleźć coś do spania. Przez myśl przeszło nam nawet żeby noc spędzić tutaj, ale nie wiadomo jak długo przeciągnie się impreza i jak bardzo się rozwinie.
Potężna ulewa i burza przechodzi nad wioską Czyżyczka.
Szykuje się impreza z okazji urodzin pani Bogusi.
Dystans48.60 km Czas04:16 Vśrednia11.39 km/h VMAX59.61 km/h
SprzętMerida TFS 900
Lanckorona
Dzień zaczynamy od odwiedzin w sanktuarium pasyjno-maryjnym w Kalwarii Zebrzydowskiej, by później jakimiś dróżkami maryjnymi pojechać do Lanckorony. Lanckoronę trochę inaczej sobie wyobrażałem. Drewniane domki fajne, ale miasteczko jako całość jakoś tak niezagospodarowane. Szczególnie rynek, który powinien być wizytówką Lanckorony, a jest tylko pustym placem z kilkoma krzaczkami. To taka wielka przeszkadzajka, po której nikt nie chodzi (bo nieładnie deptać trawniki), nie ma gdzie usiąść, nie ma cienia i nie ma gdzie odpocząć. Jedyne co można, to obejść to dookoła.
Sanktuarium w Kalwarii Zebrzydowskiej.
Wnętrze kościoła w p.w. Matki Bożej Anielskiej w Kalwarii Zebrzydowskiej.
Lanckorona. Widok ponad dachami domów na jakieś góry. Podobno widać stąd nawet Tatry, ale chyba nie dzisiaj. Ten masyw na horyzoncie to mogą być Gorce, tak przynajmniej mi się wydaje. Poza nimi niczego nie widać.
Drewniane domy po wschodniej stronie rynku w Lanckoronie.
Charakterystyczne zadaszenia domów. Dają wspaniały cień, którego brakuje na patelni samego rynku.
Aniołków w Lanckoronie jest mnóstwo. W grudniu jest nawet organizowany festiwal aniołów, ale obecne są przez cały rok.
Zamek na szycie góry Lanckorońskiej. Widać tylko resztki dwóch baszt i kawałek muru. Nie zachowało się wiele.
Ten zamek jeszcze nie doczekał się odbudowy. Są to autentyczne ruiny nieco tylko odsłonięte z roślinności.
Wieś Mogilany
Widok na... no i znowu nie wiem na co. To prawdopodobnie też Gorce. To widok z przysiółka Woźniczówka, obok Świątnik Górnych.
Sanktuarium w Kalwarii Zebrzydowskiej.
Wnętrze kościoła w p.w. Matki Bożej Anielskiej w Kalwarii Zebrzydowskiej.
Lanckorona. Widok ponad dachami domów na jakieś góry. Podobno widać stąd nawet Tatry, ale chyba nie dzisiaj. Ten masyw na horyzoncie to mogą być Gorce, tak przynajmniej mi się wydaje. Poza nimi niczego nie widać.
Drewniane domy po wschodniej stronie rynku w Lanckoronie.
Charakterystyczne zadaszenia domów. Dają wspaniały cień, którego brakuje na patelni samego rynku.
Aniołków w Lanckoronie jest mnóstwo. W grudniu jest nawet organizowany festiwal aniołów, ale obecne są przez cały rok.
Zamek na szycie góry Lanckorońskiej. Widać tylko resztki dwóch baszt i kawałek muru. Nie zachowało się wiele.
Ten zamek jeszcze nie doczekał się odbudowy. Są to autentyczne ruiny nieco tylko odsłonięte z roślinności.
Wieś Mogilany
Widok na... no i znowu nie wiem na co. To prawdopodobnie też Gorce. To widok z przysiółka Woźniczówka, obok Świątnik Górnych.
Dystans78.30 km Czas05:33 Vśrednia14.11 km/h VMAX59.70 km/h
SprzętMerida TFS 900
Zamek Tenczyn i Wiślana Trasa Rowerowa
Na początek dnia trzy inne dolinki podkrakowskie. Najpierw w górę, doliną Szklarki, potem przeskok do doliny Racławki i kolejny przeskok do doliny Eliaszówki. Z tego wszystkiego najfajniejsze były właśnie te przeskoki. Dolinki asfaltowe. Są w okolicy ciekawsze, ale pojechaliśmy akurat tymi. I tak było malowniczo. Po minięciu dolinek ruszyliśmy na południe, do zamku Tenczyn, a potem jeszcze dalej na południe, nad Wisłę, by wieczorem dotrzeć do Kalwarii Zebrzydowskiej. Tam znaleźliśmy nocleg w hostelu.
Między doliną Szklarki i Racławki
Kościół w Paczółkowicach z ok. 1520 roku.
Zamek Tenczyn w Rudnie obok Tenczynka. Ledwo już wystaje ponad drzewa. To zdjęcie zrobione jest z daleka, z zupełnie innej góry, więc jeszcze jakoś się prezentuje, ale z najładniejszego punku widokowego, jaki kiedyś znajdował się pod zamkiem dziś go praktycznie nie widać. Wszystko przesłaniają drzewa.
Zamek Tenczyn. On też został odbudowany. Doszło sporo nowych ścian i pojawiły się betonowe posadzki. Powoli przestaje być ruiną i przeistacza się w... Rabsztyn? Oby nie...
Okazała wieża bramna zamku Tenczyn. Ona akurat ocalała, nie trzeba było jej odbudowywać, ale za to w środku pojawiły się schody i można wejść na samą górę. Zmienia się ten zamek, zmienia. Ciekawe co jeszcze się zmieni, gdy kiedyś znów tu trafię?
Zjechaliśmy nad Wisłę i jedziemy wzdłuż niej na wschód. Prowadzi tędy słynna Wiślana Trasa Rowerowa. Przeważnie jest to asfalt na koronie wałów przeciwpowodziowych. Wygląda trochę jak niemiecki szlak Odra-Nysa.
Wiślana Trasa Rowerowa ma docelowo biec wzdłuż całej Wisły. I to po jej obu stronach. Marzenie... Dziś ukończony jest odcinek południowy (którym właśnie jedziemy) i północny. Reszta może kiedyś będzie.
Między doliną Szklarki i Racławki
Kościół w Paczółkowicach z ok. 1520 roku.
Zamek Tenczyn w Rudnie obok Tenczynka. Ledwo już wystaje ponad drzewa. To zdjęcie zrobione jest z daleka, z zupełnie innej góry, więc jeszcze jakoś się prezentuje, ale z najładniejszego punku widokowego, jaki kiedyś znajdował się pod zamkiem dziś go praktycznie nie widać. Wszystko przesłaniają drzewa.
Zamek Tenczyn. On też został odbudowany. Doszło sporo nowych ścian i pojawiły się betonowe posadzki. Powoli przestaje być ruiną i przeistacza się w... Rabsztyn? Oby nie...
Okazała wieża bramna zamku Tenczyn. Ona akurat ocalała, nie trzeba było jej odbudowywać, ale za to w środku pojawiły się schody i można wejść na samą górę. Zmienia się ten zamek, zmienia. Ciekawe co jeszcze się zmieni, gdy kiedyś znów tu trafię?
Zjechaliśmy nad Wisłę i jedziemy wzdłuż niej na wschód. Prowadzi tędy słynna Wiślana Trasa Rowerowa. Przeważnie jest to asfalt na koronie wałów przeciwpowodziowych. Wygląda trochę jak niemiecki szlak Odra-Nysa.
Wiślana Trasa Rowerowa ma docelowo biec wzdłuż całej Wisły. I to po jej obu stronach. Marzenie... Dziś ukończony jest odcinek południowy (którym właśnie jedziemy) i północny. Reszta może kiedyś będzie.
Dystans68.65 km Czas05:02 Vśrednia13.64 km/h VMAX52.24 km/h
SprzętMerida TFS 900
Dolina Prądnika
Trzeci dzień na Jurze. Dziś w zasadzie kończymy przejazd po jurajskich zamkach. Odwiedzamy jeszcze Rabsztyn i Pieskową Skałę, a potem, po minięciu Doliny Prądnika i Ojcowa uciekamy na zachód. W zasadzie to mieliśmy już gdzieś tam spać, ale nie trafiliśmy na dogodne miejsce. Wjechaliśmy więc w Dolinę Będkowską i w półmroku kończącego się dnia przejechaliśmy ją całą. Nocleg znaleźliśmy dopiero obok stawów rybnych nad rzeczką Rudawką.
Rabsztyn, kolejny zamek na trasie. Ten też się bardzo zmienił od mojej ostatniej wizyty. Pamiętam go jako cztery ściany z dziurami po oknach. W zasadzie to, co jest po prawej stronie zdjęcia, to dawny Rabsztyn. To, co po lewej, zostało zbudowane na nowo.
Zamek Rabsztyn. Szkło, beton i stal. Czy to jeszcze średniowieczne ruiny, czy już współczesna budowla?
Zamek Rabsztyn. Lody jak dawniej, ale zamek jak dzisiaj. Muszę zweryfikować swoją opinię na temat odbudowy Bobolic i Mirowa. Odbudowa to nie jest najgorsze, co może spotkać średniowieczne ruiny. Można zrobić z nich taką szkaradę jak z Rabsztyna. Ani to odbudowane, ani zachowane. Z zewnątrz to jeszcze wygląda ładnie (na zachętę), ale w środku mamy współczesną aranżację kawiarni z tarasem widokowym i muzeum. Szklane barierki, wszędzie pełno stali i betonu. Ja wiem, że z Rabsztyna tak naprawdę niewiele zostało i nie było czego pokazywać, ale przebudowanie go na coś takiego, to wyraz pogardy dla dawnych ruin.
A tu dla kontrastu zdjęcie przedstawiające jak wyglądają prawdziwe ruiny. Ale takie prawdziwie prawdziwe, których za rok czy dwa już może w ogóle nie być. To gdzieś na początku Doliny Prądnika.
I dalej przez Dolinę Prądnika, czyli natłok wapiennych skał i domy wciśnięte między skały a wstęgę asfaltu. Gdzieś tam mała rzeczka też się obok nas wije. Ruch spory, ale jedzie się fajnie.
Na trasie oczywiście nie mogło zabraknąć zamku Pieskowa Skała. Jest właśnie w remoncie. Na pierwszym dziedzińcu wykopali jakąś ogromną dziurę, ale oficjalnie mówią, że zmieniają nawierzchnię. Huk maszyn budowlanych niesie się po całym zamku.
Skała Rękawica. Legenda głosi, że to ręka samego Boga, który w ten sposób zasłonił wejście do jaskini Ciemnej ratując chroniących się tam ludzi przed Tatarami. Podeszliśmy tu pieszo, specjalnie dla tego widoku. Jaskinia była już zamknięta.
A na koniec dnia wpadła nam jeszcze Dolina Będkowska. Trochę przez przypadek, bo spać nie było gdzie. Pomyślałem o Brandysówce, ale tam były takie tłumy, że nam się odechciało.
Rabsztyn, kolejny zamek na trasie. Ten też się bardzo zmienił od mojej ostatniej wizyty. Pamiętam go jako cztery ściany z dziurami po oknach. W zasadzie to, co jest po prawej stronie zdjęcia, to dawny Rabsztyn. To, co po lewej, zostało zbudowane na nowo.
Zamek Rabsztyn. Szkło, beton i stal. Czy to jeszcze średniowieczne ruiny, czy już współczesna budowla?
Zamek Rabsztyn. Lody jak dawniej, ale zamek jak dzisiaj. Muszę zweryfikować swoją opinię na temat odbudowy Bobolic i Mirowa. Odbudowa to nie jest najgorsze, co może spotkać średniowieczne ruiny. Można zrobić z nich taką szkaradę jak z Rabsztyna. Ani to odbudowane, ani zachowane. Z zewnątrz to jeszcze wygląda ładnie (na zachętę), ale w środku mamy współczesną aranżację kawiarni z tarasem widokowym i muzeum. Szklane barierki, wszędzie pełno stali i betonu. Ja wiem, że z Rabsztyna tak naprawdę niewiele zostało i nie było czego pokazywać, ale przebudowanie go na coś takiego, to wyraz pogardy dla dawnych ruin.
A tu dla kontrastu zdjęcie przedstawiające jak wyglądają prawdziwe ruiny. Ale takie prawdziwie prawdziwe, których za rok czy dwa już może w ogóle nie być. To gdzieś na początku Doliny Prądnika.
I dalej przez Dolinę Prądnika, czyli natłok wapiennych skał i domy wciśnięte między skały a wstęgę asfaltu. Gdzieś tam mała rzeczka też się obok nas wije. Ruch spory, ale jedzie się fajnie.
Na trasie oczywiście nie mogło zabraknąć zamku Pieskowa Skała. Jest właśnie w remoncie. Na pierwszym dziedzińcu wykopali jakąś ogromną dziurę, ale oficjalnie mówią, że zmieniają nawierzchnię. Huk maszyn budowlanych niesie się po całym zamku.
Skała Rękawica. Legenda głosi, że to ręka samego Boga, który w ten sposób zasłonił wejście do jaskini Ciemnej ratując chroniących się tam ludzi przed Tatarami. Podeszliśmy tu pieszo, specjalnie dla tego widoku. Jaskinia była już zamknięta.
A na koniec dnia wpadła nam jeszcze Dolina Będkowska. Trochę przez przypadek, bo spać nie było gdzie. Pomyślałem o Brandysówce, ale tam były takie tłumy, że nam się odechciało.
