Wpisy archiwalne w miesiącu
Listopad, 2024
| Dystans całkowity: | 85.67 km (w terenie 0.00 km; 0.00%) |
| Czas w ruchu: | 04:14 |
| Średnia prędkość: | 20.24 km/h |
| Maksymalna prędkość: | 38.35 km/h |
| Liczba aktywności: | 1 |
| Średnio na aktywność: | 85.67 km i 4h 14m |
| Więcej statystyk | |
Dystans85.67 km Czas04:14 Vśrednia20.24 km/h VMAX38.35 km/h
SprzętStevens Gavere
Ślady Księstwa Pomorskiego: Kołbacz
Odwiedziłem dziś Kołbacz, niewielką wieś w pobliżu Szczecina, która może poszczycić się okazałymi zabytkami z okresu Księstwa Pomorskiego. Wszystko zaczęło się w 1173 roku, kiedy to Duńczycy najechali ziemie pomorskie (nie pierwszy raz zresztą) i oblegli Szczecin. Miasta nie udało się zdobyć, ale za odstąpienie od oblężenia otrzymali wysoki okup, a Szczecin stał się ich lennem. Na dokładkę Szczecin zobowiązał się sprowadzić z Danii zakonników. Rok później, w 1174 roku pierwsi cysterscy zakonnicy osiedlili się w Kołbaczu.
Zakon bardzo szybko rósł w siłę. Na początek otrzymał sześć wsi, a wkrótce potem doszły kolejne trzy. W wyniku dalszych darowizn, zakupów i zamian, dobra klasztorne już pod koniec XIV wieku stanowiły zwarty obszar włości rozciągający się wokół jeziora Miedwie, od rzeki Reglicy na zachodzie, po rzekę Inę na wschodzie. Byli bardzo dobrymi gospodarzami, zajmowali się rolnictwem, hodowlą, młynarstwem i rzemiosłem. W 1183 roku zmienili dolny bieg rzeki Płoni oraz spiętrzyli wodę koło Kołbacza powodując podniesienie poziomu wody w jeziorze Miedwie. Posiadali młyny wodne, wiatraki, warsztaty różnego rodzaju, a także browary, winiarnie i około 30 karczm. Opactwo w Kołbaczu było symbolem ich potęgi. Jego centrum stanowił monumentalny kościół, którego budowa trwała 140 lat. Kościół ten stał się miejscem pochówku wielu pomorskich książąt z rodów Świętoborzyców i Gryfitów.
Klasztor był wielokrotnie najeżdżany i plądrowany. W 1242 roku podczas wojny Księstwa Pomorskiego z Brandenburgią, mnisi z Kołbacza przyjęli protekcję brandenburską, za co zostali najechani przez wojska Barnima I. Klasztor został zdobyty, ale już w 1247 roku został zwrócony zakonowi. By zapobiec w przyszłości podobnym incydentom rozpoczęto budowę murów obronnych. Prace zakończono w 1349 roku. Mury miały ok 1040 metrów długości. Wzmacniały je baszty oraz trzy bramy wjazdowe. Mimo posiadania murów klasztor i tak został splądrowany jeszcze kilkukrotnie. W 1433 roku został najechany przez husytów, a w 1478 roku przez Brandenburczyków.
Koniec klasztoru przyszedł nagle. W wyniku reformacji, w 1535 roku zakon został rozwiązany, a jego dobra przejął książę szczeciński Barnim XI. Budynki zakonne zostały przekształcone w książęcą rezydencję. Ogromny kościół został podzielony. W jednej z bocznych naw zorganizowano małą, protestancką świątynię, a reszta została zamieniona na magazyn zbożowy. I tym magazynem był przez następne wieki, nawet po wojnie. Dopiero w ostatnich latach coś tam się zaczęło dziać i kościół jest remontowany. Nadal nie jest jednak w pełni użytkowany jako kościół.
Kościół w Kołbaczu, pozostałość po opactwie cystersów.
Kościół w Kołbaczu, mozolnie przekształcany z magazynu w świątynię.
Dom opata z XIV wieku. Ostatni opat z Kołbacza zrzekł się swojej funkcji w 1535 roku, za co dostał majątek w pobliskim Kołowie, gdzie został ewangelickim proboszczem.
Baszta Więzienna - jedyna pozostałość po murach obronnych Kołbacza.
Zakon bardzo szybko rósł w siłę. Na początek otrzymał sześć wsi, a wkrótce potem doszły kolejne trzy. W wyniku dalszych darowizn, zakupów i zamian, dobra klasztorne już pod koniec XIV wieku stanowiły zwarty obszar włości rozciągający się wokół jeziora Miedwie, od rzeki Reglicy na zachodzie, po rzekę Inę na wschodzie. Byli bardzo dobrymi gospodarzami, zajmowali się rolnictwem, hodowlą, młynarstwem i rzemiosłem. W 1183 roku zmienili dolny bieg rzeki Płoni oraz spiętrzyli wodę koło Kołbacza powodując podniesienie poziomu wody w jeziorze Miedwie. Posiadali młyny wodne, wiatraki, warsztaty różnego rodzaju, a także browary, winiarnie i około 30 karczm. Opactwo w Kołbaczu było symbolem ich potęgi. Jego centrum stanowił monumentalny kościół, którego budowa trwała 140 lat. Kościół ten stał się miejscem pochówku wielu pomorskich książąt z rodów Świętoborzyców i Gryfitów.
Klasztor był wielokrotnie najeżdżany i plądrowany. W 1242 roku podczas wojny Księstwa Pomorskiego z Brandenburgią, mnisi z Kołbacza przyjęli protekcję brandenburską, za co zostali najechani przez wojska Barnima I. Klasztor został zdobyty, ale już w 1247 roku został zwrócony zakonowi. By zapobiec w przyszłości podobnym incydentom rozpoczęto budowę murów obronnych. Prace zakończono w 1349 roku. Mury miały ok 1040 metrów długości. Wzmacniały je baszty oraz trzy bramy wjazdowe. Mimo posiadania murów klasztor i tak został splądrowany jeszcze kilkukrotnie. W 1433 roku został najechany przez husytów, a w 1478 roku przez Brandenburczyków.
Koniec klasztoru przyszedł nagle. W wyniku reformacji, w 1535 roku zakon został rozwiązany, a jego dobra przejął książę szczeciński Barnim XI. Budynki zakonne zostały przekształcone w książęcą rezydencję. Ogromny kościół został podzielony. W jednej z bocznych naw zorganizowano małą, protestancką świątynię, a reszta została zamieniona na magazyn zbożowy. I tym magazynem był przez następne wieki, nawet po wojnie. Dopiero w ostatnich latach coś tam się zaczęło dziać i kościół jest remontowany. Nadal nie jest jednak w pełni użytkowany jako kościół.
Kościół w Kołbaczu, pozostałość po opactwie cystersów.
Kościół w Kołbaczu, mozolnie przekształcany z magazynu w świątynię.
Dom opata z XIV wieku. Ostatni opat z Kołbacza zrzekł się swojej funkcji w 1535 roku, za co dostał majątek w pobliskim Kołowie, gdzie został ewangelickim proboszczem.
Baszta Więzienna - jedyna pozostałość po murach obronnych Kołbacza.
